Onlangs heb ik voor de tweede keer Les Regrets van Cedric Kahn gekeken. In de filmbeschrijving lijkt het een standaard film over overspel maar ik werd er toch binnen een paar minuten helemaal ingezogen. Vooral hoofdrolspeler Yvan Attal die je in dit verhaal als Mathieu de stuipen op het lijf jaagt met zijn maniakale liefdesgedrag, blijft lang in mijn geheugen hangen. Hoe desperaat en idioot Mathieu in deze film ook is, ergens wil ik ook een man die zich voor mijn auto gooit, en zijn hele hebben en houden in de steek laat voor onze broeiende, ware liefde. Maar wat doe je als hij dit daadwerkelijk allemaal voor je overheeft?
Ga je dan met hem mee? Blijf je bij je vertrouwde leventje of laat je ook alles achter? Fascinerend dilemma voor iedereen die, net als ik, regelmatig in het dagelijks leven in een spagaat zit. ‘Is dit het?’,vraag je je al voortkabbelend af telkens wanneer je de groene bak aan straat zet, een verplicht kopje koffie drinkt en samen ruzie hebt om futiliteiten als hoe nu de vaatwasser op de juiste manier in te pakken. Iedereen verlangt toch naar die ene persoon die je volledig begrijpt en jou wel kan opvreten van geluk en lust? Ik, zielig genoeg, in ieder geval wel. Noem het naïef, noem het romantisch. Het interessante aan deze film vind ik de vraag, wat als…? Maar wat als deze persoon ooit voor mijn deur zou staan? Zeg ik dan ‘ja’ tegen hem en laat ik alles achter? Of niet? En krijg je daar dan later spijt van? Liefdeszaken vormen sowieso een groot risico, moet je daar dan nog een riskant persoon aan toevoegen? Is dat de reden dat ik al jaren niet meer op die avontuurlijke, studentikoze schuinsmarcheerders val maar op de rustige, betrouwbare huisman? Die vormt geen enkele bedreiging, brengt rust, stabiliteit en grenzen in een relatie. Een tikkeltje saai misschien en hij geeft verre van spannend filmmateriaal, maar wonder boven wonder gaat zo’n betrouwbare huisman goed samen met mijn dramatische ik. Les Regrets eindigt niet zoals je zou verwachten bij zo’n zwaar liefdesdrama. En daar houd ik me, na de zoveelste angstvallige vluchtdroom uit mijn leven, toch een klein beetje aan vast.
No happy endings.